چند وقتیه که حوصله ندارم. نه حوصله‌ی خوندن نه حوصله‌ی نوشتن نه حوصله‌ی احوال‌پرسی کردن و نه حوصله‌ی جواب سلام دادن. وقتی به دو سال آینده زندگیم فکر می‌کنم اعصابم به هم می‌ریزه. دو سالی که باید برم سربازی. دو سالی که باید تلف بشه. دو سالی که مطمئنم هیچ تأثیر مثبتی توی زندگیم نخواهد داشت. دو سالی که شاید یه عمر پشیمونی همراهش باشه. نمی‌خوام برم سربازی، خب مگه زوره...
دلم پره. حوصله ندارم. خدا کنه این دو سال یه عمر نگذره.
